وقت اذان  است ای مسافر

از هر خود و خویشی رها شو

نزدیک تر از شاهرگ اوست

آری مس جان پر بها شو

وقت اذان است ای مسافر

مقصد کجا گم کرده راهی

توصیف دوزخ را شنیدی

در حسرت باغ الهی

وقت نماز است ای مسافر

آری مسلمان شو وضو ساز !

وقت نماز اما چو مؤمن

ایمان : یگانه همدم راز

از من مپرس نام و نشان را

گفتی : حریم کعبه زیباست

با صاحب خانه چه گفتی ؟!

آیا تو را پیمانه پیماست ؟!

آیا شراب وصل با توست

یا نه فقط «حاجی» شدی مرد !

گل پیکری از مکه آمد

این «حاجیه» بودن گل آورد

دلها شکستی چون غریبه

آری غریبی چاره ساز است

روزی که مسکینان بیارند

چشمان تو غرق نیاز است

دلخوش شدی بر « حجّ اکبر » !

این بینوا « در هم » ندارد

یک مسجدی پر نور داری ؟!

دیگر قیامت غم ندارد

موی سپیدت را نظر کن

انگار در معنا سیاه است

گرد سپید آسیاب است

یا نه قیامت روسیاه است !

قصدم نه رنجاندن نه طعنه است

در کنج دل حرفی است بی کین

عبرت بیاموز و محبت

آری محبت ! زهر شیرین !

تلخ است از هر خس شنیدن

اما گهر گاهی شود گم

ویرانه جای شمع گر نیست

حافظ کجا نوشیده از خم

آری قلم اسرارها گفت

اما گمانت بود واهی است

بگذر بگو بر خاک افتاد

شاید نصیبش  سر پناهی است

شاید بگیرد دامنش را

عطر نسیم صبحگاهی

شاید بیاید یک زمانی